Życie

„Co za dżentelmen, rzeczywiście, przez duże„ D ”. Delikatnej budowy, schludny i elegancki, czeka na nas z zastawionym stołem, na stole ravioli i białe wino. Jego mieszkanie emanuje wspomnieniami i nostalgią. Niczym księżycowy wędrowiec idę prosto w stronę ścian, czytając historię życia z licznych fotografii pana Tončia. Czuję się, jakbym weszła do kapsuły czasu, do epoki, która mnie pociąga i czasami gubię się w niej – czas dżentelmenów, walców, sentymentalizmu, big bandów i festiwali; czas, kiedy dziewczęta drżały na balach, czekając, aż ktoś poprosi je do tańca, czas, kiedy rzeczy były mniej dostępne, a ich świętość była większa. Nawet trąbka pana Tončia pachnie tamtą epoką. W jego obecności zauważam, że się wyciszam. Przypomina mi tak wiele rzeczy z mojego własnego życia, których już nie ma.”